Dafne’s verjaardag en de Siberië express

Dag 34 tot 42

Voordat we aan deel 3 van de reis konden beginnen hadden we een paar dagen voor ons zelf. Voor mij betekende dat ik weer wasdag had en een klein stukje ging slenteren door de stad Vladivostok. Een stad die tot het einde van de vorige eeuw nog verboden was voor buitenlanders. Nu is daar nog maar weinig van te merken. De stad zit vol met verkeer. Allemaal Japanse auto’s als Toyota en Nissan. Ondanks dat men hier aan de rechterkant van de weg rijdt hebben bijna alle auto’s het stuur ook rechts. De tweede dag ben ik met Hester en Leon verder de stad in geweest. Vladivostok is een marinestad en we maakten daardoor nog net een staartje mee van een militaire parade. Echt op zijn Russisch met veel marsmuziek. De parade werd met veel militairen gehouden bij een oorlogsmonument en een voor publiek opengestelde militaire onderzeeër. ’s Avonds werden we door Constantin, een relatie van Dafne, uitgenodigd voor een orgelconcert in een Lutherse kerk. Heel mooi en ook heel wat anders wat je kan verwachten van een stel motorbikers. In de kerk hebben we nog een gesprek gehad met de predikant en zijn vrouw die goed Duits spraken en zij waren ook nog in Nederland geweest. Constantin nam ons nog mee de toren in om de klokken te bekijken. Gelukkig sloeg de klok geen twaalf.

Deel 3

Dafne’s verjaardag en de Siberië express.

De laatste dag in Vlad stond in het teken van de treinreis. De motoren moesten naar een afgelegen rangeerterrein gebracht worden en werden met een heftruck in een wagon geschoven. Dafne had met de precisie van een constructeur vooraf exact opgegeven hoe de motoren vastgezet moesten worden, dus dat gaf geen probleem. Oezbeeksche gastarbeiders sjouwden de motoren op hun plek.

Om twintig minuten voor elf ’s avonds schalde er door het station van Vladivostok een oer communistisch deuntje, wat het teken was dat de Siberië express kon vertrekken. Met ons vieren hadden we één coupe van drie bij twee meter in wagon dertien en we vroegen ons af hoe het de komende zes dagen verder moest gaan. Ik opperde vrolijk dat we sinds ons vertrek, een uur geleden, nog geen ruzie hadden en SMSte dat naar Gerda. Gerda SMSte terug, dat ik mijn reisgenoten zou kunnen slaan om dat te bereiken. Gekheid natuurlijk we hadden het naar ons zin.

De dag na de eerste nacht in de trein leek heel rustig te verlopen tot het avond was. In de trein zat een cargowagon en de beheerders Viktor en zijn collega Anwar nodigde ons uit om daar te gaan eten. Borsch (soep) met gleb (brood) en natuurlijk de nodige salade en Vodka werden ons deel. De mannen hadden cassettebandjes bij zich met Russische muziek en Hester met Leon en Dafne met Victor moesten er aan geloven en dansten er vrolijk op los op de laadvloer van de wagon.

In Belogorsk stopte de trein voor een 20 minuten stop en terwijl we de trein verlieten via de bagagewagon werden we verrast door Serge (zie Serge’s Doom) en zijn vrienden. Zij stonden op het perron om een begin te maken aan Dafne’s verjaardag. Twee flessen champagne, taart, chocolade en cadeautjes werden gegeven. Er ontstond een leuke party op het perron en Dafne glunderde van oor tot oor. De tijd was natuurlijk veel te kort en we werden door Igor, onze wagonmeester streng gesommeerd de trein in te gaan. De trein liep er volgens mij enkele minuten vertraging mee op waar Igor niet blij mee was. We maakten het goed door Igor ook een stuk taart te geven.

Wij van onze kant hebben de coupe de volgende ochtend versierd met slingers en een hoop ballonnen. Als eerste moest Dafne er aan geloven. Hester had een feestneus gekocht en die moest natuurlijk op. Een Russisch motorblad en de cadeautjes van Cor, Ria, John, Ruud en Joris . Dafne was er blij mee. Persoonlijk heb ik ongeveer twee dagen gedaan over het raadsel dat Joris op Dafne’s verjaardagkaart schreef:

Als je de vleugels van een vlieg uittrekt. Hoe noem je dan zo’n vlieg?
Ik ben benieuwd wie het weet.

Het begrip tijd raken we een beetje kwijt in de trein. Immers we rijden in zes dagen door zeven tijdzones en we weten niet waar die liggen. De klok gaat dus steeds een uur terug. Voor mij betekent het dat ik van licht naar donker leef. In de tussentijd kies je het moment om te lunchen en eten. We hebben inmiddels vier nachten in onze cabine geslapen en de dag ertussen doorgebracht. Een cabine die niet groter is dan drie bij twee meter. We zitten dus aardig op elkaars lip. Ondanks de grappen en grollen van het eerste uur over ruzie gaat het prima. We lezen, computeren, doen spelletjes en lopen zo nu en dan eens door de trein of naar Viktor en Anwar in de bagagewagon. Maar zo net, tijdens het eten in de restauratiewagen hadden we het nog over Guus en Ruud. Ruud die er niet bij is omdat hij op Ol’khon zijn been brak en Guus omdat hij de reis moest annuleren vanwege omstandigheden thuis. Hoe zou de reis gegaan zijn met hun erbij?

Terwijl ik met de koptelefoon naar mijn muziek zit te luisteren bekruipt me het gevoel van reizen en onderweg zijn. Natuurlijk, straks ben ik weer thuis bij Gerda, familie en vrienden. Dat is waar ik naar verlang. Maar het reizen, je verplaatsen, mensen ontmoeten die eerlijk en open zijn en hun huis spontaan aanbieden voor als je nog eens terug wilt komen, maakt dat ik er op dit moment een beetje tussenin zit.
Toen we in het verre Siberië reden wilde ik de horizon al voor me uitduwen, zodat de reis langer zou duren en nu begint die trein een soort tweede motorfiets te worden. Het is een hele complete reis aan het worden, waarmee je graag wilt doorgaan terwijl je tegelijk ook naar thuis verlangt.

De dag na de vierde nacht verliep gladjes. We lezen wat en ik ben blij met mijn laptopje vol muziek en andere zaken waar ik de tijd mee kan doden. Erbij opgeteld het prachtige uitzicht buiten maakt het geweldig.
Aan het einde van de middag staat Viktor weer in de deuropening van onze cabine, die trouwens de hele reis al overdag open staat. Hij nodigt ons weer uit voor het eten in zijn cargowagon. De uitnodiging nemen we graag aan. Heerlijk is de vissoep en de macaroni met goulash die hij en zijn collega Anwar hebben gemaakt. Ze genieten er zichtbaar van dat we ons bord leeg schrapen.
Tijdens de thee ontstaat er een discussie over oost en west. Of liever gezegd: Oost. De taalbarrière maakt dat we er moeite voor moeten doen om elkaar goed te begrijpen. We denken dat Viktor de mening is toegedaan dat als wij, gewone mensen dus, het voor het zeggen hebben er een harmonieuze samenleving zou zijn. Echter, in het staartje van de discussie lijkt het er op dat Viktor vindt dat iedereen overal Russisch op school zou moeten leren, omdat Rusland nu eenmaal het grootste land ter wereld is. Samen met Dafne doen we ons best om onze gedachten daarover, namelijk dat oost en west decennia lang gedeeld is geweest en dat we daarom geïsoleerd van elkaar leefden en dus geen Russisch spreken, over te brengen. En dat we nu blij zijn dat we in Rusland mogen reizen. Ik heb de indruk dat Viktor die scheiding niet zo voelt omdat het land waar hij in leeft zo groot is dat hij toch nooit de grenzen ervan bereikt, laat staan daar overheen wil. Maar goed, we voelen nu allereerst aan dat dit een discussie is die we met onze te beperkte kennis van het Russisch eigenlijk niet kunnen voeren en zijn blij als we Viktor dat duidelijk hebben kunnen maken en weer tot de orde van de dag over kunnen gaan.

De trein stopte namelijk op het volgende station en we wilden weer even naar buiten; we hadden er 20 minuten voor. Over een paar uur zullen we Novosibirsk aandoen, waar we een paar weken geleden een hotel hadden tegenover het station. Zie “Dinsdag wasdag”.

Het is inmiddels de dag na de vijfde nacht. Vraag me niet hoe laat of het is want door al die tijdzones weet ik dat niet. We doen af en toe een dutje en genieten van het nog steeds mooie uitzicht uit de trein. Terwijl ik dit schrijf rollen we Thumen in. Zie “De stad zonder water”. Vanuit de trein ziet de stad er heel modern uit. Bijna geen oude Sovjet gebouwen, maar moderne en vooral mooie architectuur. We zijn nog steeds niet uitgepraat en verdoen onze tijd met lezen, computeren, schrijven en door wassen, of douchen in de 1e klas wagon. Thee maken we door water te halen uit een ketel die in iedere wagon is en vol kokend water zit. Onze Siberië Express bestaat uit een goederenwagon, postwagon en dertien grote passagierswagons verdeeld in drie klassen. Er zijn vier wagons met allemaal open slaapplaatsen. Acht met ieder negen coupés en één dezelfde maar dan met een douche. Ik denk dat die de eerste klas wagon is. De coupés maken geen verschil. Op iedere wagon zit een wagonsteward(es). Hij of zij heeft de taak om een keer per dag te stofzuigen en alles een beetje schoon te maken. Verder zorgen ze ervoor dat iedereen weer op tijd binnen is op de stations. Voor de twee toiletten per wagon komt weer een andere dame langs. Alles is volgens mij goed schoon. De Stations waar we langere tijd stoppen worden door ons gebruikt om etenswaar te kopen voor de volgende uren. Ook is er een restauratiewagon. Nadya is daar de serveerster. Bij binnenkomst krijg je een A4-tje in een plastic hoesje met daarop het handgeschreven menu. Er is redelijk wat keus, echter steeds laat Nadya weten wat de pot van de dag is en de andere zaken op het menu is er dan niet. Twee keer hebben we er gegeten en ik moet zeggen dat het wel lekker is. De trein is behoorlijk vol, maar buitenlanders, laat staan West Europeanen ben ik nog niet tegen gekomen. Wel wisselen de passagiers veel. Het lijkt wel op een boemeltreintje door de vele stations die we aan doen. Toch zijn de afstanden tussen de stations gemiddeld ongeveer twee uur, met uitschieters naar etappes van vijf uur. Bij het vertrek uit Vlad hadden we contact met Anya een vrouw die daar met haar broer op vakantie is geweest en terug reisden naar Svobodny, ruim twee dagen reizen ver en de stad van Serge. Zij studeert Engels en Frans en vertelde ons dat haar grootste wens was om eens naar Europa te reizen en in het bijzonder naar Frankrijk. Inmiddels zijn wij in wagon dertien de enige die er vanaf Vladivostok in zitten. Wie weet ontmoeten we nog iemand voor Moskou na de zesde en laatste nacht.

Edit 1:
Heel gladjes verliep de laatste dag in de trein en ik verbaasde me er over dat de reis per Siberië express zo snel voorbij is gegaan. ’s Ochtends maakte ik nog de opmerking dat we er bijna waren, er resteerde nog 10 uur reizen. Eigenlijk is dat al een verre reis.... , relatief. :-) Klokslag 18:00 uur stonden we buiten en namen afscheid van Igor, Anwar en Victor. In de vaart van de metro van Moskou zijn we naar ons hotel gereisd.

Edit 2:

Ida wint de hoofdprijs..... en eeuwige roem.

Als je een "vlieg" zijn vleugels uittrekt. Dan heb je een "loop"

... volgens onze Belgische vriend Joris,