Er zit iets achter mijn elleboog.

Voor Femke

Lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloria.
Hieper de piep…..hoera.

Fem als je dit leest dan ben je jarig en 12 jaar geworden. Van harte gefeliciteerd en een prettige dag vandaag. Je zult wel veel visite krijgen.

12 jaar dat is al heel veel. Geniet er maar van. Je moet maar eens tegen je moeder zeggen dat opa het ondertussen tijd vind worden dat je naar de disco mag op zaterdag avond.

Jammer joh, dat ik niet op je verjaardag kan komen. Ik ben knap ver weg en het is hier ook al 4 uur later dan bij jou. De klok heeft hier in Rusland de hik, steeds als ik weer eens door een kuil rijd dat hikt de klok weer een uur vooruit.

Een prettige dag en een hele dikke knuffel van opa.

Dag 09

Er zit iets achter mijn elleboog.

Vandaag zijn we de groepjes automatisch gevormd door de bestemming van de reis.

Cor,Ria,John en Joris, de Baikalmeergangers en Dafne, Hester, Leon, Ruud en mezelf, de Vladivostokgangers. We verlieten Kazan in de richting van Ufa. Grofweg hadden we de mogelijkheid uit twee routes. Noordelijk via de M7 en zuidelijk via een meer provinciale route. De keuze was snel gemaakt. Heerlijk ging het zuidelijk over betrekkelijk rustige wegen. Zo zoetjes aan krijg ik het gevoel dat ik op reis ben. Dat is wat anders dan op vakantie. Het landschap wordt ruimer en de vele dorpen en stadjes rond Moskou laten we achter ons. Een goed uur buiten de stad Kazan hadden we de eerste koffiestop. We moeten er maar aan wennen dat we direct weer worden aangesproken door lokale reizigers.

’s Middags lekker gegeten in een wegrestaurant. Echter we werden danig gestoord door een legertje wespen. Op zich zelf viel het wel mee, al moest je goed op letten dat je er niet één op je lepel soep of slok limonade had. En…… waar je je elleboog neerzette. Auw… dat deed zeer zo’n wespensteek achter mijn elleboog. Dafne haalde de angel er voor me uit.

De meloenstop van eergisteren hielden we er in. We kochten de meloen bij een rotonde langs de weg en deze bleek ook nog sappiger te zijn. Bovendien begonnen we er pas in de middag aan. Al die tijd zat de meloen in de brandende zon geklemd onder een netje op de Yamaha van Dafne.


Dag 10

De Oeral over en Azie in.

Vandaag van team ge-switched. Met Cor, Ria en John ben ik rond negen uur van start gegaan en ons eerst een weg gebaand uit de stad Ufo. Dat was wel lastig. Iedere ochtend zitten we in de ochtendspit, want die hebben ze hier ook. Lada’s en Wolga’s zie je niet zoveel. Daarentegen wel de Japanse merken. Die worden trouwens 2e hand vanuit Japan geïmporteerd waar links wordt gereden. Vreemd is het als je een auto passeert en je ziet aan de bestuurderszijde iemand een krantje lezen. Eerst dacht ik dat ik te maken had met Engelse toeristen. Later had ik het door en ging er op letten. Ben benieuwd of er meer van die auto’s zijn als we verder oostelijk komen.

Eenmaal de stad uit ging het in een lekker gangetje en het weer was voor het eerst niet heet. Wel warm nog, maar het ging. We trokken de het Oeral gebergte in. Eigenlijk vind ik dat er maar weinig gebieden te vergelijken zijn. Je kunt de Oeral het beste vergelijken met laten we zeggen, de Eifel. Maar dan gezien de omvang van Rusland behoorlijk uit elkaar getrokken. Bergen van tussen de 600 en 1200 meter hoogte en de passen zijn zo tussen de 500 en 750 meter hoog. Niet echt spectaculair, daarentegen wel het verkeer. Meest tweebaans met veel vrachtauto’s, waarvan sommigen puffend en kreunend hun weg naar omhoog zoeken. Wij op de motor gaan er vlot maar veilig omheen. Als je dan zo een trage vrachtauto hebt gepasseerd in de weg weer voor ons.

Tussen de middag zijn we een klein provincie stadje ingegaan. We zochten een koffie “lokaal”. Kochten er de koffie maar men had er geen koek bij. Samen met Ria naar een magazine. Zochten wat lekkers uit, vier koeken en vier broodjes met een soort van kool er in en vroegen wat het kost. We verstonden er niets van en de vrouw wees naar haar telraam. Eén rijtje van zes en één rijtje van vijf kralen maakte duidelijk van het om vijfenzestig roebel ging. Dat was even diep in de buidel tasten, want je praat al snel over één euro vijftig.

Net voorbij de Oeral kregen we een verkwikkende bui regen over ons heen. Het plastik moest aan. Echter net zo snel als de bui regen over ons werd uitgestort hield die ook weer op. De zon kwam er weer bij en de warmte onder mijn motorpak en plastic regenkleden bouwde zich op tot het kookpunt. We stopten om ons van de regenkleding te ontdoen, terwijl aan de overkant van de weg (intussen de M5) een vrouw koffie verkocht. Cor was gelijk verkocht, al was het maar om zijn Russisch te oefenen. We kochten ook nog een soort oliebol met gebraden gehakt er in. De vrouw zag er eenvoudig maar netjes verzorgd uit, dus ik waagde het er op om deze lekkernij langs de weg te kopen en op te eten. Of het in orde was weten we morgen.

Rond zes uur waren we in Chelyabinsk, waar we voor het eerst de motoren aan de ketting hebben gelegd. Het uitstekende hotel staat namelijk midden in een woonwijk met allemaal hoge flatgebouwen.

Vermoedelijk zegt dat meer over mezelf dan over de bewoners die zoals gewoonlijk weer met bosjes om onze motoren staan.