Poetin tegemoet

Eerst even iets algemeens. Het verbaast me dat er zoveel mensen zijn die mijn pagina’s aanklikken. En het doet me vooral goed dat iedereen zo leuk reageerd. Dank je, want daar doe je het voor.

Dag 31

Poetin tegemoet

De (het) karavaan (tje) trekt verder. Het verre Siberië zijn we al door en we merken dat we weer in de bewoonde wereld komen. Dat wil zeggen, aan de oost kant van Rusland. We rijden van Blagoveshensk naar Khabarovsk, maar voor dat we daar morgen aankomen slapen we in Birobidjan. Een kleine stad met 80.000 mensen met een modern stadscentrum.

Enkele dagen geleden bij Serge ving ik al iets op over Poetin. Hij gaat deze streek bezoeken, omdat er een raket de ruimte ingeschoten gaat worden. Daar hebben we vandaag wat van gemerkt. Zonder aanwijsbare reden zagen we steeds meer “blauw” op straat. Op letterlijk iedere kruising van weg of pad en parkeerhaven stonden ze. We zagen wat activiteit voor ons en ja hoor, wij werden ook opgehouden. Wilt u hier stoppen en uw motor daar parkeren zei de politieagent. Zonder uit te leggen waarvoor. Er stonden al wat auto’s en die mensen konden ons vertellen dat Poetin ons tegemoet kwam. De hele weg werd afgesloten voor het gewone verkeer en het kon wel drie uur duren voor hij zou passeren. Daar sta je dan te bakken in de hete zon. Het werd wel gezellig met die Russen en na ongeveer een uur werd de weg weer vrij gegeven, zonder dat Poetin was gepasseerd.

Het ging verder en gedurende 100 km stond overal politie, het signaal dat ”hij” nog niet voorbij was. Die politie hadden het er maar druk mee en sloegen geen acht op onze snelheid. Leon had er schik in. Hij merkte op dat hij nog nooit in zijn leven met een te hoge snelheid langs zoveel politie is gereden.

Later was het zover. Het verkeer werd weer stil gelegd en de karavaan met daar in Poetin passeerde ons. Fotograferen werd ons verzekerd is streng verboden.

De ontvangst in Birobidzjan was ook bijzonder. We zijn er aan gewend dat als we onze motoren bij een hotel parkeren voor het inchecken er gelijk mensen op ons af komen. Men wil dan op de foto met een van onze motoren. Nu kwam binnen 10 minuten de voorzitter van de plaatselijke motorclub, zeg maar de Ferry van motorclub de Baliebikers en hij nam zijn vriend en vriendin mee. De vriendin was een Engelse lerares en hoe kan het anders ze heet ook Luba (zie Serge’s Doom). Heel vrijblijvend werd ons gezegd dat het de gewoonte was van hun motorclub om bezoekende buitenlandse bikers te helpen met het zoeken van een onderkomen of restaurant. We gingen hier op in en Jedda, Slava en Luba namen ons mee naar een restaurant en we begonnen te praten over de omgeving. Het bleek dat we in een Joodse enclave in Rusland zijn beland. Na het eten lieten zij ons hun stad Birobidzhan zien. De rivier, muziektheater, Orthodoxe kerk en hun Synagoge. Heel waardevol waren de gesprekken over de problemen van de Joodse gemeentschap in deze stad in de communistische tijd. Nu blijkt het veel beter te zijn. Er is vrijheid van godsdienst en de Joodse gemeenschap van deze stad voelt zich naar hun zegge vrij. Rond twaalf uur werden we weer afgezet bij ons hotel en we namen dankbaar afscheid van deze mensen. Voor mij een avond waarin ik veel heb geleerd en die ik niet snel zal vergeten.

Dag 32

Het ging even mis

Honderd negentig kilometer stond er op het programma, een makkie. Dat was het ook. We reden eerst nog even het centrum van Birobidjan in om de dingen die we gisterenavond in het donker zagen nog even met licht te bekijken. De 190 km reden we met een koffiestop en een benzinestop weg.

Op het benzinestation tank ik meestal gelijk mee met Leon. Je moet dan eerst even naar het loket en roep dan door het luikje polnibak, dat volle tank betekend. Tegelijk geef je meer dan voldoende geld af voor je tankbeurt. Na afloop reken je dan af en ontvang je het teveel betaalde weer terug.

Echter iemand voor mij had tien liter getankt en het tankpistool terug gehangen met het klemmetje waarmee het pistool open blijft nog aan. Terwijl ik het pistool in mijn tank wil doen zet de mevrouw binnen de druk er al op. Normaal geen probleem, als het pistool maar dicht staat. Vol begon het pistool benzine te spuiten en ik denk zo’n twee liter vloog met een sierlijke boog door de lucht. Hester nat en vervelender, Leon ook en kreeg zelfs wat benzine in de ogen. Een Rus die het zag gebeuren snelde toe met tissues en ik met water. Na een minuut of vijf was de prikkeling over en ik hield er natuurlijk een rot gevoel aan over. Iedereen begreep dat ik er weinig anders aan kan doen dan in het vervolg het tankpistool eerst in de tank te hangen en dan pas gaan betalen. Dat geeft ook niet echt een garantie, want Leon had al eens eerder een pistool waar het terugslagventiel niet van werkte en wat resulteerde in een flinke plas benzine over de motor.

Het boven genoemde is een beetje de fout van mezelf maar vooral van de slechte conditie van sommige Russische tankstations.

Morgen de laatste etappe van deel 2 van de reis naar Vladivostok.