Ol'khon huilt

Dag 21

Ol’khon huilt

Na de twee rustdagen op Ol’khon staat de etappe richting Irkutsk op het programma. Een kleine 300 kilometer, dat zou een relax dagje moeten worden. Het begon ook zo. Behoorlijk wat bewolking maar droog. Na een klein half uur had Ol’khon in de gaten dat we vertrokken en begon te huilen. De regen kwam gestaag uit de lucht vallen, wat het onverharde wegdek deed veranderen in één grote modderpoel. Glibberend en glijdend moesten we nog 30 kilometer afleggen om bij de veerpont te komen. Het kon niet uitblijven en Hester was de eerste die onderuit gleed. Ik remde daarvoor niet af, maar liet de motor uitrijden. Het resultaat was het zelfde. Aan de zijkant van de weg lagen plassen en nog meer blubber en met een sierlijke koprol, al zeg ik het zelf, belandde ik en de motor in het talud. Weer later viel Ruud en bezeerde daarbij zijn voet. De weg vervolgen ging maar Ruud had veel pijn. Ook Leon hield zijn BMW niet overeind. Nadat we ongeveer 2 uur over het traject naar de pont hadden gedaan verlieten we het eiland. Ol’khon was het huilen ook zat en we konden de rit naar Irkutsk droog maar wel koud vervolgen.

Dag 22

De groep splitst zich op.

Deze dag in Irkutsk is weer een rustdag. Dat is maar goed ook. Tijdens een bezoek aan het ziekenhuis is gebleken dat Ruud zijn enkel in het gips moet. Niet duidelijk is of er iets is gebroken. Wel dat het een eind heeft gemaakt aan zijn droom om met de motor naar Vladivostok te reizen. Omdat ook Ria, Cor en John vanuit Irkoetsk weer naar huis gaan blijft er maar een kleine groep over.

Met Hester, Dafne en Leon vervolg ik morgen het traject naar Vladivostok. We gaan daarbij een gebied in waar het minder goed is geregeld met het internet en hotels. Het kan voorkomen dat ik daardoor minder de gelegenheid krijg om mijn reisverhaal met jullie te delen. Ik schrijf ze natuurlijk wel, maar er zullen dan meer dagen tegelijk worden geplaatst. Als ik zo de hits bekijk van de mensen die deze pagina bezoeken zijn dat er veel. Dat doet me goed.