Are you woman?

Dag 23

Are you woman?

Vanochtend vertrokken we met een dubbel gevoel. Enerzijds trekken we na de motorloze dagen op Ol’khon en Irkutsk weer verder en anderzijds verlaten we Cor, Ria, John en de onfortuinlijke Ruud. Met vier, Dafne, Hester, Leon en ik gaan we eerst naar een motorgarage omdat daar de motor van Dafne in reparatie is. De berichten zijn hoopvol. Dafne hoorde al een dag of tien een vreemd tokkelend geluid in haar motor. De monteur van deze garage dacht dat hij het defect had gevonden. Wel kostte het nog wel twee uur eer de reparatie klaar zou zijn. Hester en ik besloten alvast te gaan. De reis ging over een nieuwe motorweg namelijk de M55 van Irkutsk naar Chita en is 1100 km lang. We trokken over bergpassen rond de 900 meter en aan de andere kant hadden we een geweldig mooi uitzicht over het Baikalmeer. We stopten en schoten onze plaatjes en roken de gerookte vis die er langs de weg wordt verkocht. Het was nog te vroeg. Maar later maakte we het goed. Een gezellige vrouw met een gebit vol goud verkocht ons twee heerlijke gerookte visjes voor 50 roebel ’t stuk. Later nodigde ze ons uit om haar moestuin te bekijken en haar Doom (huis), van een afstandje. Ze had het denk ik goed voor elkaar.

Bij het binnen rijden van de stad Ulan Ude werden we voor het eerst aangehouden door de politie. Streng vroeg hij naar de documenten, maar het ijs was al snel gebroken toen hij in de gaten kreeg dat we uit Golandia kwamen en naar Vladivostok zouden gaan. De teksten op mijn koffers lieten beide politieagenten grijnzen van oor tot oor. Tijdens de controle zag de diender dat Hester een vrouw is. Met een beetje ongeloof vroeg hij, Are you women? Hester antwoorde Yes I’m. Ik kon het niet nalaten en deed er een schepje boven op. Met… Are you?????. We kregen de papieren van Alexai, want zo heet die politieagent terug en mochten verder.

Dag 24

Het venijn zit in de staart

Van Ulan Ude naar Chita de stad waar ik nu zit is een behoorlijke afstand. Namelijk 650 kilometers. Het vertrek was om half negen en we besloten flink door te rijden. Nee, niet in snelheid maar in rij uren. Zo om de 150 kilometer hadden we een stop gepland. De eerste bij een benzinepomp. Natuurlijk gelijk weer aanspraak en ik kreeg zelfs twee flesjes Ice tea aangeboden. De man was erg enthousiast van onze reis.

De weg werd steeds rustiger. Er lagen wel wat dorpjes links en rechts van de M55, maar verkeer was er bijna niet. Ook blijkt er niet veel meer te transporteren. Nauwelijks nog vrachtwagens. Nadat we een pomp hadden gemist had ik mijn extra 2 liter jerrycan weer nodig en het spande er om of Hester en Dafne de pomp zouden halen. Leon heeft 33 liter bij zich dus die had nergens last van.

Aan het einde van de dag, zo rond 5 uur stak er een flinke noordenwind op. Die hadden we precies van opzij. Ongeveer 50 kilometers lang hingen we in de wind. Lastig rijden.

De tijd hikte weer en we zijn weer een uur kwijt. Het tijdverschil met Nederland is nu 8 uur.